Gül Adamlar (Koçaklar) Gitti

 Gül Adamlar (Koçaklar) Gitti

Veysi ERKEN Dr.

“Gül adamlar,

Çiy düştü güle damlar

El ele verip gitti,

O yiğit gül adamlar.”

“Kafkas Koçakları” kitabının sonu böyle bitiyor.

Kitap bir devrin hürriyet mücadelesini, Bolşevik katililerine, “satkın”lara, hainlere, satılmışlara, işbirlikçilere karşı yürütülen şanlı direnişi anlatıyor.

Bir zamanlar ülkemizde de “koçaklar” yiğit yürekliler, fedakâr önderler ve ahlakından bir şey kaybetmeyenler vardı.

Sahi ne oldu bizim “koçak”lara.

El ele verip gittiler mi?

Uçmağa mı vardılar.

Yoksa başkalaştılar mı?

Bir zamanlar ülkü devi olanlar bugün çakal ve tilki mi oldular.

Maalesef ülkü devi dediklerimizin ekseriyeti ülkülerini, gayeleri olan “İ’lay-ı Kelimetullah’ı” yitirdiler.

Sadece bedenleri değil, ruhları da yitikler, başkalaşanlar, Siyonist haçlı zihniyetine dönüşenler sınıfına dâhil oldular.

“Kafkas Koçakları” “Allah bir söz bir” diyerek el ele tutuşarak mücadelelerini sadakatle sürdürdüler ve ömürlerini ikmal ettiler.

Bizim koçakların da bir zamanlar davası, çağrısı vardı.

“Çağrımız İslâm’da dirilişedir” diye yeri göğü inletiyorlardı. Kanlarını feda etmekten çekinmiyorlardı İnançları için. “Kanımız aksa da zafer İslam’ın” diyorlardı ve gereğini yapıyorlardı.

Dün dünde kaldı.

“El”lerin sazını çalar oldular.

Söz de, saz da “el”lerin.

Bakışları, duruşları ve yaşayışları “el” oldu.

İnsan ve cin şeytanlarına ram oldular.

“Tasmalı”lar sınıfına dahi oldular.

Ülkenin hayrına olan ve olabilecek her şeye karşı çıkar oldular, kendilerini Jöntürk, ittihatçı denilen ihanet şebekesinin mirasçılarının ve torunlarının yanında konumlandırdılar, mevzilendirdiler.

Geçmişin koçaklarından “satkın”lar geri kaldı.

Her şeylerini satabilecek, satan vadilere doluştular.

Ne yâr ne de yer bıraktılar. Yol yürürken terk ettiler.

Şairin dediği gibi.

“Bu gün yollanıyorken bir gurbete yeniden
Belki bir kişi bile gelmeyecektir bize.
Bir kemiğin ardında saatlerce yol giden
itler bile gülecek kimsesizliğimize

Gidiyorum: gönlümde acısı yanıkların...
Ordularla yenilmez bir gayız var kanımda.
Dün benimle birlikte gülen tanıdıkların
Yalnız bir hatırası kaldı artık yanımda.”

Yanımızda “koçak” bildiklerimizin bir hatırası, geçmişleri kaldı.

Selam ve Sabırla…28.04.2025